Innym sposobem otrzymywania benzyny jest produkcja benzyny syntentycznej z węgla i wodoru. Pierwiastki te tworzą tzw. związki węglowodorowe, będące składnikami benzyny i wszystkich frakcji ropy naftowej. Benzyna jest cieczą łatwo parującą i wydzielającą duże ilości ciepła przy spalaniu. Przez spalenie 1 kG benzyny można uzyskać około 11 000 kilokalorii ciepła.
Ciężar właściwy benzyny wynosi od 0,7 do 0,76 G/cm2, czyli że 1 litr benzyny waży 0,7 do 0,76 kG, o czym należy pamiętać przy przeliczaniu litrów na kilogramy.
Gatunki benzyny poznajemy głównie po jej parowalności, temperaturze parowania i odporności na stukanie przy spalaniu.
Parowalność benzyny jest to szybkość ulatniania się (parowanie) w zależności od temperatury. Właściwość ta nie jest jednakowa dla różnych cieczy. Można wykonać proste doświadczenie: na dłoń nalewamy kroplę wody, kroplę spirytusu i kroplę płynu „Tri” (do czyszczenia tkanin). Bardzo łatwo zauważyć, że płyn „Tri” wyparuje prawie natychmiast, spirytus po kilku lub kilkunastu sekundach, a woda dopiero po kilku minutach, mimo że temperatura wszystkich cieczy była jednakowa.
Poszczególne gatunki benzyny mają różną szybkość parowania, która ma zasadniczy wpływ na tworzenie się mieszanki w gaźniku.
Przy normalnym spalaniu się mieszanki paliwa z powietrzem w gaźniku najpierw zapalają się warstwy mieszanki w pobliżu świecy zapłonowej, następnie dalsze warstwy, aż płomień obejmie całą objętość komory spalania. Płomień rozprzestrzenia się z szybkością około 30 metrów na sekundę, a ciśnienie w cylindrze wzrasta bardzo szybko, lecz proporcjonalnie, bez nadmiernego uderzenia.
Jednak w pewnych warunkach (np. w przypadku nieodpowiedniego gatunku benzyny, zbyt dużego stopnia sprężania itd.) szybkość spalania części mieszanki gwałtownie wzrasta, osiągając wartość 2000 do 3000 m/sek. Przy takim spalaniu raptownie wzrastające ciśnienie wielokrotnie przewyższa największe ciśnienie panujące w cylindrze podczas normalnego spalania mieszanki. Proces ten objawia się charakterystycznym stukiem i nosi nazwę spalania stukowego.
Przy spalaniu stukowym nadmierne ciśnienie gazów wywołuje znaczne przeciążenie układu korbowego i przyspiesza zużycie łożysk korbowodów, tulejek sworzni tłokowych, a nawet może spowodować wyłamanie denka tłoka.
Odporność benzyny na spalanie stukowe zależy od gatunku ropy naftowej i metod jej przeróbki. W celu polepszenia odporności ma stukanie, dodaje się do benzyny paliwa płynne, posiadające odporność na spalanie stukowe, np. benzol, alkohol itp.
Innym sposobem podniesienia odporności benzyny na spalanie stukowe jest dodawanie specjalnych środków przeciwstukowych. Środki przeciwstukowe nie biorą udziału w spalaniu (nie zmieniają wartości opałowej paliwa). Najczęściej stosowanym i najlepszym środkiem przeciwstukowym jest czteroetylek ołowiu Pb^Hs)^ dodawany do paliwa w postaci płynu etylowego. Płyn etylowy zawiera 62% czteroetylu ołowiu, związki zapobiegające osadzaniu się ołowiu na ściankach komory spalania oraz czerwony lub niebieski barwnik. Działanie przeciwstukowe określonej ilości czteroetylku ołowiu jest około 500 razy silniejsze niż takiej samej ilości benzolu.
Uwaga! Czteroetylek ołowiu jest substancją bardzo silnie trującą i szkodliwie działającą na skórę. Używając benzyny etylizowanej, należy zachować szczególną ostrożność i nie wolno stosować jej do mycia rąk i części, jak również do wywabiania plam i prania.
Odporność benzyny na spalanie się stukowe jest określana liczbą oktanową (LO). Im wyższa jest liczba oktanowa paliwa, tym bardziej jest ono odporne na stukanie.
Określenie liczby oktanowej paliwa możliwe jest tylko w laboratorium przez porównanie spalania paliwa badanego ze spalaniem paliwa wzorcowego na specjalnym silniku o zmiennym stopniu sprężania.
